Badanie dna oka
Badanie dna oka to obecnie jedno z podstawowych badań okulistycznych, którego celem jest ocena stanu narządu wzroku. Badanie tylnego odcinka oka najczęściej odbywa się za pomocą wziernika ocznego (oftalmoskopu), przy użyciu którego badający wpuszcza poprzez źrenicę snop światła, oświetlający dno oka. Badanie to pozwala dokładnie ocenić ciało szkliste, siatkówkę, naczynia krwionośne, tarczę nerwu wzrokowego I plamkę żółtą.
Diagnostyka
W przypadku chorób ogólnoustrojowych podstawowymi wskazaniami do badania dna oka są wszystkie choroby naczyniowe, czyli nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, miażdżyca, oraz choroby neurologiczne, np. udar mózgu, podejrzenie guza wewnątrzgałkowego. W przypadku chorób ocznych wskazaniem do badania są ubytki w polu widzenia (centralnym lub obwodowym), nagłe osłabienie ostrości wzroku i zaburzenia widzenia barw.
Również każde widzenie dziwnych obrazów, np. krzywienie się linii, widzenie różnej wielkości przedmiotów jednym okiem mniejszych, a drugim większych, uczucie braku widzenia z jednej strony, widzenie nasilonych błysków światła czy czarnych punktów jest wskazaniem do badania dna oczu.
Specjaliści zalecają także, aby przed czterdziestką wykonywać to badanie raz na 3 lata, pomiędzy 40. a 50. rokiem życia raz na dwa lata, a po pięćdziesiątce raz w roku. Jeżeli w rodzinie występowała jaskra, należy się przebadać po 35. roku życia, w przypadku krótkowzroczności powyżej 3,5 dioptrii warto zbadać dno oka, zwłaszcza obwód siatkówki, w celu zbadania predyspozycji do odwarstwienia się siatkówki.
Badanie dna oka ma zasadnicze znaczenie w diagnostyce wielu chorób. Dzięki niemu można rozpoznać większość schorzeń oka, zwłaszcza jego siatkówki (np. choroby plamki), błony naczyniowej (zapalenie, nowotwory), nerwu wzrokowego (zapalenie, jaskra) i ciałka szklistego (wylew krwi, zmętnienie).
Wskazania do badania dna oka
- występowania chorób, w których przebiegu dochodzi do zmian na dnie oka,
- stosowania niektórych leków;
- urazów czaszki;
- bólów głowy;
- choroby układu nerwowego, guzów wewnątrzczaszkowych;
- osób nieprzytomnych lub po utracie przytomności;
- zeza u dzieci;
- zaburzenia równowagi;
- zaburzenia widzenia barw, ostrości widzenia czy ubytku w polu widzenia centralnego lub obwodowego.